Tędy się nie chodzi, chyba że ma się ochotę na cegłówkę na głowie. Pociągi omijają szerokim łukiem ten przystanek i tor, zjeżdżając do stacji położonej jakiś kilometr dalej i wyżej. Nowiuśkiej, nowoczesnej, restaurowanej każdego lata. Od tej odpada ostatni napis z powiadomieniem o aktualnej stacji, ławki się sypią, ściany niszczeją, a ciemny, tajemniczy, podziemny korytarz zwiastuje niebezpieczeństwo.
Chyba, że ma się konkretny cel. Ludzie związani z okolicą w promieniu około kilometra wiedzą, że jeżeli spotkają tu nieznaną twarz, to istnieje kilka opcji. Albo ktoś się zgubił, albo ma sprawę niecierpiącą zwłoki, dotyczącą kwestii egzystencjalnych.
Tak, dokładnie. Oficjalnie wszystko jest w porządku, nic się tu nie dzieje: ani na stacji, ani w podziemnych przestrzeniach metra.
W gorzkiej rzeczywistości to miejsce najczęściej odwiedzają utajnieni kryminaliści. Ba! Jeśli tu trafią, istnieje szansa, że przetrwają następne lata w "błogiej izolacji od Systemu". W okolicy koczują bowiem tzw. Wtyki. Wtyki wiedzą wszystko. Kto chce przejść na "ciemną stronę Sybilli", czy można to zrobić, jak i gdzie. Obserwują każdego z okien mieszkań. Widzą. Po twarzy, po zachowaniu. Osoby zasługujący na wyższy wymiar kary, czujący zagrożenie, obawiający się terapii Systemu/nie mający najmniejszej ochoty na powrót do ośrodka zachowują się nerwowo, czują się osaczone, w domach wyłączają skanery Psycho - Passu, pomoc domową i wszystkie sprzęty o możliwości wydania ich "choroby" na światło dzienne. Są jak cudzoziemcy szukający azylu, dziecko czekające z płaczem, aż mama wróci ze sklepu i przytuli. To widać: wystarczy trochę więcej bystrości umysłu. Zresztą. Kryminalista kryminalistę rozpozna.
Zawsze.